خردادماه سال 1308 در شهر بروجرد در خانواده‌ای متدین و دست خیر پسری متولد شد که در بزرگسالی نقش مهمی در توسعه اعتلای دانش کشور داشت. حاج‌آقا مصطفی و فخرالسادات خانم نام «محمدرضا» را برای این پسر انتخاب کردند. «شهره حافظی» دختر مرحوم دکتر «محمدرضا حافظی» این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «انجام کارهای خیری در خانواده ما موروثی است. پدر بزرگم «حاج محمدصادق حافظ الصحه» از اطبا معروف شهر بروجرد بود. همیشه وقتش را صرف معالجه بیماران ایرانی و غیرایرانی می‌کرد. خانه اومأمن بسیاری از بیماران دور افتاده از شهر و دیارشان و نیازمندان بود تا این افراد دغدغه‌ای جز رنج و درد بیماری نداشته باشند. پدربزرگ بسیاری از بیماران راحتی رایگان معاینه و درمان می‌کرد. سر در مطب پدربزرگ تابلویی با این مضمون نوشته شده بود "محکمه حافظ الصحه؛ فقرا مجانی معالجه می‌شوند."»

به گفته این بانو بعد از او حاج‌آقا مصطفی نیز همچون پدر در انجام امور خیریه پیشقدم بود. او با تأسیس کارخانه برق بروجرد، علاوه بر توسعه و آبادانی این شهر امکان استفاده برق مجانی برای اقشار کم‌درآمد فراهم کرد. همچنین در ادامه با تأسیس کارخانه آرد و آب باعث ارائه خدمات بیشتری به همشهریانش شد.

کار خیر میراث خانوادگی

مرحوم حافظی از وقتی‌که چشم‌باز کرد همه خانواده اهل کار خیر بودند او نیز در این ماجرا چه در دوران پدربزرگ یا پدر سهیم شد. به گفته خانم حافظی پدرش در تمام بنیادهای نیکوکاری شهر بروجرد حضوری فعال و سازنده داشت برای انجام کار خیر از هیچ کمکی حتی کارهای به‌ظاهر ساده دریغ نمی‌کرد.

حمایت از همشهری ها در پایتخت

دکتر حافظی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی همراه خانواده و پدر به تهران مهاجرت می‌کنند. از آنجایی اهل بیکار ماندن و دور شدن از فضای کارهای خیریه‌ای نبود، انجمن بروجردی‌های مقیم تهران را تأسیس می‌کند تا در دل فعالیت‌های این انجمن دوباره فعالیت‌های خیریه‌ای ازسرگرفته شود. شهره حافظی در این باره توضیح می‌دهد: «با راه‌اندازی انجمن بروجردی‌های مقیم تهران دوباره فعالیت‌های خیری پدرم شروع شد. رسیدگی و حل مشکلات بروجردی‌های ساکن تهران همه دغدغه و اهم فعالیت‌های پدرم شد. تا همشهریان چه در پایتخت و چه در زادگاهش بتوانند در آرامش و آبادانی زندگی کنند.»

پرواز فرزند به آسمان ابدیت و مدرسه‌سازی

بعضی اتفاقات در دل، تلخی ها و غم هایی دارند در دراز مدت و به مرور سبب ماجراهایی خیر و خوشحال کننده ای می شوند. اتفاقاتی که قرن ها ماندگار می شود و باعث پرورش یک نسل می شوند.مرحوم دکتر حافظی دارای 4 فرزند (دو دختر و دو پسر) بود. اما متأسفانه سال 1375 «امیرحسن» یکی از فرزندان دکتر در سانحه تصادف رانندگی به آسمان ابدیت پرواز می‌کند. این غم بزرگ باعث می‌شود تا دکتر برای تسکین و آرامش اهل خانواده در راه خیر مدرسه‌سازی گام بردارد. شهره حافظی با یادی از برادر تعریف می‌کند: «برادرم فقط 28 سال داشت که برای ماه عسل همراه همسرش راهی سفری بی‌بازگشت شدند و براثر تصادف هردوی آنها را از دست دادیم. این ماجرا غم بزرگی بر دل همه ما برجا گذاشت. قبول مرگ برادر برای ما و فرزند برای پدرم کار چندان ساده‌ای نبود. در همان روزها پدر تصمیم گرفت تا برای آرامش همه خانواده‌، خانه‌ای را که تازه برای سکونت خریداری کرده بود را بفروشد و پول آن را برای ساخت مدرسه‌ای به نام «امیرحسن حافظی» در شهر بروجرد اختصاص دهد.»

شهره خانم ادامه می‌دهد: «مدرسه‌سازی باعث شد تا پدر جانی دوباره بگیرد. او می‌گفت "اگر من یک فرزند را از دست دادم، مدرسه‌سازی باعث شده تا شاهد رشد شکوفایی فرزندان دیگری شوم و فرزندان بسیاری با این اقدام می‌توانم دست بیاورم". پدر هر روز با عشق فراهم‌کردن شرایط امکان تحصیل برای کسانی که امکان ادامه تحصیل در شهر و محله زندگی‌شان نداشتند به محل کارش می‌رفت و هر روز دایره فعالیت‌هایش را بیشتر می‌کرد.»

بانی ساخت 14 مدرسه در کشور

عشق و علاقه دکتر به مدرسه‌سازی و دیدن چهره خندان دانش آموزانی که در روستاها و مناطق محروم پایتخت پشت میز و نیمکت‌های مدرسه برای یادگیری علم و دانش می‌نشینند، باعث شد تا دکتر به ساخت مدارس بیشتری فکر کند. شهره حافظی با بیان این مطلب تعریف می‌کند: «پدر به دهه هشتاد زندگی‌اش رسیده بود اما به عشق بچه‌ها با همکاری دوستان و یاران قدیمی‌اش همچنان با شور و قدرت مانند یک جوان نیرومند به کار مدرسه‌سازی ادامه می‌داد و همه افرادی که تمکن مالی خوبی داشتند را برای ساخت مدرسه در مناطق محروم دعوت می‌کرد. البته او به جز مدرسه‌سازی فعالیت‌های خیری فراوانی برای توسعه و آبادانی کشور داشت.»

مرحوم حافظی بانی ساخت 14 مدرسه در سراسر کشور بودند که یکی از این مدارس هم سهم اهالی  منطقه 10 تهران با عنوان دبستان پسرانه «دکتر حافظی» در خیابان طوس است.

کلکسیونی از افتخارات

دکتر حافظی دارای مدرک مدیریت از دانشگاه نیو پورت کالیفرنیا است و از سال ۱۳۷۸ به ریاست جامعه خیرین مدرسه‌ساز  کشورمان انتخاب شد. در طول بیست سال مدیریت او اقدامات ارزنده‌ای برای مدرسه‌سازی و اعتلای دانش کشور انجام شد و عنوان‌ها و لوح‌های تقدیر متعددی از دست مقامات مهم دریافت نمود. شهره حافظی در این باره می‌گوید: «پدر چیزی در حدود 152 لوح تقدیر از دست مقامات و ارگان‌های مختلف بابت فعالیت‌های خیرخواهانه دریافت کرده است.

روزهای استراحت و پرواز

برای مرحوم محمدرضا حافظی خانه‌نشینی و کهولت سن هیچ معنایی نداشت و همیشه عاشق کار و فعالیت و گره‌گشایی از کار خلق خدا بود. شهره حافظی این روحیه سرزندگی را از ویژگی مهم پدرش عنوان می‌کند و می‌گوید: «پدر را هیچ‌وقت در حال استراحت ندیدم. همیشه پشت میز کارش در تکاپو بود. خاطرم هست وقتی در بیمارستان هم برای بیماری بستری شد تلفنی همه کارها را بررسی و نظارت می‌کرد. شاید روزهای استراحت او همان روزهای بستری شدن در بیمارستان بود. پدرم به دلیل بیماری مثانه در بیست و یکم خردادماه سال 1398 برای همیشه بار سفر را بست به آسمان‌ها پرواز کرد. اما نام او همیشه در مدرسه‌سازی و میان همه دانش‌آموزان و آینده سازان کشورمان همیشه زنده است.»

نویسنده : بهاره خسروی